De katholieke kerk in België publiceerde (2018) voor het eerst een volledig overzicht van haar activiteiten. De cijfers hebben voornamelijk betrekking op 2016 (1). Alle kranten hebben daarover bericht. Een 52,76 procent van de inwoners noemt zich nog katholiek en 9,42 procent noemt zich nog praktiserend katholiek.
Een opvallend cijfer betrof de wedde van de parochiepriesters. Dat zou 1549 euro netto per maand bedragen. We hebben nooit de behoefte gevoeld om de wedde van meneer pastoor uit te rekenen maar voordat we tranen in onze ogen krijgen zouden we toch enige duiding willen geven. Wat men er in de krant niet bij vertelt, is dat het hier om een gemiddelde gaat. Zelf zijn ze daar in hun rapport op p. 32-33 al veel eerlijker over. Indien een “bedienaar van de eredienst” verantwoordelijk is voor meer dan één parochie wordt de wedde verhoogd tot een maximum van 150 %. Dat is het geval voor 58 %. Hun bruto jaarwedde bedraagt 32.995 euro ofwel 2.794 euro bruto per maand. Aangezien iedereen altijd graag weet wat dat netto bedraagt: dat is een maandwedde van 1.855 euro. Dat begint er al beter op te trekken, temeer omdat wij nooit een conservator of een archivaris hebben gekend die meer begon te verdienen toen hij er een museum of een archief bijkreeg. Maar hier houdt de openheid van de katholieke kerk dan ook op.
Zo vergeten ze onder meer te vertellen dat de pastoor het genot heeft van een gratis woning (de pastorij) of een woonstvergoeding. Die kosten worden ten laste genomen door de gemeentebesturen via de kerkfabrieken (Kerkenraad). Dat gaat allemaal nog terug op een keizerlijk decreet uit 1809 ! Datzelfde decreet voorziet ook nog altijd in de bisschoppelijke residenties die ten laste vallen van de provinciebesturen. Maar er is nog een punt dat men graag verzwijgt en dat is het casueel. Dat omhelst alle inkomsten die men krijgt voor het opdragen van herdenkingsmissen, het deel van de collecten en offerblokken (denk aan de kaarsenverkoop in bedevaartkerken !), het geld dat men krijgt bij huwelijken en begrafenissen. Er bestaan zelfs pastoors van pittoreske plattelandskerken die extra inkomsten genereren bij ongelovige bruiden en bruidegoms die toch in de kerk willen trouwen maar liever hebben dat het niet algemeen gezien wordt. En dat allemaal om ouders en grootouders een plezier te doen (men kan onterfd worden !). En dat gaat dan om forse zwarte bedragen (2). Ook nog een weetje: op de wedde van de pastoor kan geen loonbeslag gelegd worden. En natuurlijk betaalt hij geen afdrachten voor het overlevingspensioen. Door het verplichte celibaat ontspringt hij aan het solidariteitsprincipe van de sociale zekerheid. We kunnen iedereen dus geruststellen: een gestroopt konijntje is nog altijd welkom op de pastorij maar echt noodzakelijk is het niet meer. Want net als alle ambtenaren krijgt hij in mei of juni vakantiegeld en ontvangt hij het extralegaal voordeel van de eindejaarspremie (ook gekend als “de dertiende maand”).
Tot slot nog iets over het pensioen van de bisschop. De in ongenade gevallen bisschop van Brugge Roger Van Gheluwe streek wel nog altijd een vet pensioen op. Omdat het over seksueel misbruik ging werd daar van verschillende zijden hard tegen geprotesteerd. De Minister van Justitie (die moet zorgen voor de uitbetaling van de wedden) suste toen de goegemeente door te zeggen dat Roger Van Gheluwe als ambtenaar 75% van zijn wedde zou krijgen als pensioen. Je kunt het geen leugen noemen maar eerder onkunde. Een R.K. bisschop valt onder het preferentieel stelsel en dat betekent dat de pensioenuitkering gelijk staat aan de laatst verdiende wedde. Om een volksopstand van de “gele hesjes” te voorkomen zullen we dat voor u niet uitrekenen. Er werden in ieder geval nooit vragen over gesteld in de Kamer. In de Pensioentoren weet men het precies en daar kent men ook het adres waarop het maandelijks gestort moet worden.
Willy Dezutter
1 www.kerknet.be voor de meest relevante cijfers. Het volledige rapport kan ook volledig gedownload worden. Het is een mooie propagandabrochure van 87 p. met opvallend veel foto’s van jonge mensen. Dat werd met opzet zo gedaan om de vitaliteit te benadrukken, maar in werkelijkheid gaat het natuurlijk vooral over grijze hoofden !
2 Het verhaal over de pastoor die zich liet betalen om de overleden hond op het R.K. kerkhof te mogen begraven hebben we al eerder gepubliceerd. We gaan daar nu niet te veel meer de aandacht op vestigen. Hij was per slot een vriend van mij.