De hebzucht is één van de zeven hoofdzonden.
Het is het verlangen naar macht, geld, rijkdom of bezittingen. Het voornaamste kenmerk is dat men door het bezit van één van deze men aan een ander hetzelfde bezit ontzegt. Op zichzelf is dit niet strafbaar. Er kunnen wel misdaden uit voortkomen, zoals verraad, omkoping, diefstal en huurmoord.
De hebzucht en hoogmoed zijn nauw met elkaar verweven als het op roekeloosheid aankomt. In de christelijke ethiek rekent men de “Superbia” of hoogmoed tot de ergste van de zeven zonden. De “Avaritia” of hebzucht staat op twee. Die twee hoofdzonden worden kerkhistorisch gezien geclaimd door de katholieke kerk maar gelden voor iedereen. Het is een universeel gegeven.
De hybris of hubris (hoogmoed, overmoed) is een typisch thema uit het Griekse denken (vgl. de val van Icarus).
Het is dus geen hoofdzonde van enkel psychopaten (Adolf Hitler) want tegenwoordig lijden vooral bankiers aan dit gedrag. Maar, zeggen ze zelf, dat is niet onze schuld maar die van roekeloze beleggers. Hebben de banken het dan niet zelf vergokt ? Dus iedereen is hebzuchtig. De aandeelhouders én de toezichthouders die de speculatieve beleggers in bankaandelen hun gang lieten gaan. Collectieve hebzucht. Alleen de brave spaarder met zijn spaarboekje werd echt gedwongen om zijn zuurverdiende centen op de bank te zetten, want grote bedragen kan men niet meer contant betalen en de matras is ook geen veilige bergplaats. Later zal ook nog eens blijken dat de beloofde depositogarantie louter virtueel geweest is.
“Indignez-vous”: wees woest !
Willy Dezutter
De zeven hoofdzonden (maar niet nader verklaard):
- Hoogmoed
- Hebzucht
- Onkuisheid
- Jaloezie
- Gulzigheid
- Woede
- Luiheid